Letterlijk: geschiktmaking. Adaptatie maakt het oog geschikt om te functioneren bij iedere verlichtingssterkte.

De lichtgevoeligheid van een fotofilmpje wordt door de fabriek bepaald en ligt bij elk filmpje definitief vast. Ons oog is
echter in staat om dit zelf te regelen, van zeer hoog tot zeer laag, afhankelijk van het aangeboden verlichtingsniveau. Dit gaat
geheel buiten onze wil om. Het proces waar het hier om gaat heet adaptatie, letterlijk: geschiktmaking. Adaptatie maakt het
oog geschikt om te functioneren bij welke verlichting dan ook, binnen de grenzen van de reeds genoemde uitersten.

Voor iemand ‘s nachts in het donker is de volle maan heel helder. Voor dezelfde persoon valt de helderheid van dezelfde
volle maan overdag in de volle zon, vrijwel geheel weg. Dan is immers het oog aangepast aan de veel grotere helderheid
en wordt de maan als het ware sterk onderbelicht.

Adaptatie vraagt tijd. Als men uit een helverlichte omgeving plots in het donker komt, begint de donkeradaptatie. Eerst meent
men “niets te zien”. Maar al na een paar minuten lukt het details te onderscheiden. Na verloop van een half uur tot een uur is
het zover dat men ziet wat redelijkerwijs nog zichtbaar zou moeten zijn. Toch kan ook daarna de lichtgevoeligheid, zij het
dan veel minder, nog gedurende uren toenemen. Als men daarna weer in het licht komt, gaat het veel sneller. In het algemeen
binnen enkele minuten is men daaraan weer gewent.